* Fehmi Koru
Bazen o denli olur; evvel bir haber yahut yazıyla güne zihnimi toparlayarak başlarım, daha sonra karşıma çıkan bir öbür haber yahut yazı zihnimi tekrar dağıtır.
Dün de o günlerden biriydi.
Unutmuştuk, devrin Cumhurbaşkanı Abdullah Gül hatırlattı: Türkiye Filistin ile İsrail ortasındaki ihtilafı ‘iki devletli’ formül ile çözmek üzere devreye girmiş, bayağı uzaklık de almıştı.
Ta 2007 yılında. Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanı seçilmesinden kısa bir mühlet sonra.
Gazze’nin Erez bölgesinde ‘barış için sanayi projesi’ ile Türkiye İsrail’in de red edemeyeceği bir teşebbüsü başlatarak Filistinlilere yeni bir ekmek kapısı açmıştı.
Cumhurbaşkanı Gül, bu hatırlatmaları, dünyanın her tarafındaki gazetelere servis yapan bir milletlerarası haber ajansı aracılığıyla İngilizce bir yazıyla yaptı.
Yazısında bu hatırlatmaların akabinde, Ankara’da kendisinin mesken sahipliğinde gerçekleşen üçlü buluşmadan kısa mühlet sonra, Gazze’yi kara, deniz ve havadan ablukaya alma kararıyla, Ankara’da beliren umudu İsrail’in yok ettiğini de yazmış Cumhurbaşkanı Gül…
Hiç kuşkusuz, Gazze’de kadın-erkek, çocuk-genç-yaşlı ayırt etmeksizin katliama girişen İsrail’e art çıkan dünya başkanları, Gül’ün yazısıyla yüzlerine tuttuğu aynada gördüklerinden hoşlanmayacaklardır.
İsrail’in savaş hukukuna ters aksiyonları yazıda tek tek sıralanıyor: Gazzelileri elektrik, su ve besin unsurlarından yoksun etme, meskûn mahalleri, hastaneleri, mescitleri, kiliseleri, okulları ve mülteci kamplarını maksat alma, Cenevre Antlaşması ile ek protokollarına muhalif eylemler…
Bunları ‘savaş suçu’ olarak tanımlıyor Cumhurbaşkanı Gül ve “Tarih bunların sorumlularına hesap soracaktır” diyor.
Ne yapılmalı?
Sorunun Gül’e nazaran yanıtı açık: Her şeyden evvel, kan dökülmesini durdurmalı, derhal ve koşulsuz ateşkes ilan edilmeli. Hususa samimi ve yapan yaklaşılmalı, faal diplomatik eforlar sarf edilip güçlü bölgesel sorumluluk anlayışı hakim olmalı. [Bu ortada, Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri António Guterres ile dışişleri Bakanı Hakan Fidan’ın barış yolundaki uğraşlarına vurguda bulunuyor.]
“Gazze’deki savaş, kurallar üzerine oturan milletlerarası tertibe bağlılığımızın da imtihanıdır; artık hareketlerimizi milletlerarası hukukun ahlaki pusulasına bağlı hale getirmemiz her zamankinden daha önemlidir” tespitiyle sona eriyor Cumhurbaşkanı Gül’ün yazısı.
Filistinli bakanın günlüğünden
Atef Abu Saif Filistin Yönetimi’nin kültür bakanı. Tanınmış bir edip, yayınlanmış altı romanı var. Gazze’de yaşıyor ve 7 Ekim sonrasında tanıklık ettiği olayları günlüğüne kaydediyor.
İngiliz Guardian gazetesi Abu Saif’in günlüğünden birtakım kısımları yayımladı.
Sabah saat 05.40’da bağırtılarla uyanıyor. “Sinyal geldi, internet de açıldı” diye bağırıyor biri. Uykulu ve hayal gördüğünü düşünüyor. Konutunda kaldığı komşusu onu uyandırıyor. Eşi Hanna’yı telefonla aramasını söylüyor. “Telefon çalışıyor mu?” Komşusu başıyla onaylıyor.
İki gün boyunca haberleşemedikleri eşi aradığında memnunluktan ağlıyor.
Sokaklar beşerle dolu. “Tıpkı bayram günü” diyor. Şifa Hastanesi’ne gerçek aracını sürerken kıyıdan uzağa, güneye hakikat giden beşerler görüyor. Bayanlar çocuklarını sırtlarında, eşyalarını başlarında taşıyorlar. Hepsi harp gemilerinin manzarasından uzaklaşma telaşında. Yeterli de nereye gidiyorlar? Gittikleri tarafta de tanklar var.
30 Ekim Pazartesi
O gün İsrail askerleri Gazze’nin güneyinde bulunan Türk-Filistin Kardeşlik Hastanesi’ne saldırıyor. Hücumdan beri kapalı olan bu hastanede kanser hastaları tedavi görüyor. Bir hafta kadar evvel Şifa Hastanesi idaresi birtakım yaralıları oraya taşımayı düşünmüş. Eşinin kardeşi Hüda’nın kızı da yaralı hastalar ortasında ancak Şifa’dan ayrılmamış.
Hüda birinci haftaki taarruzlarda sağ kalmış, lakin iki bacağı ile bir eli kesilmiş.
Günlükteki notlar daha detaylı ve devam ediyor lakin benim tahammülüm buraya kadar.
Cumhurbaşkanı Gül’ün yazısıyla zihnimi toparlamışken, tıpkı gün Abu Saif’in günlüğünde okuduklarım keyfimi düzgünce kaçırdı.
Vicdanı olmayan bir dünyada vicdanlı olmak çok güç.
* Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
