Bundan tam 49 yıl evvel bugün.
15 Kasım 1974.
TRT Haber Merkezi’nde çalışmaya başladığım gün..
Aslında “biz” demeliyim. Tanıdığınız o kadar çok isim var ki o tarihte o heyecanı paylaştığımız: Ali Kırca, Atilla Özsever, Tuğrul Eryılmaz birkaçı..
Pek çoğumuzun, vazifemizin ne olduğuna dair hiçbir fikri yok. Bildiğimiz, İsmail Cem’in genel müdürlüğünde dayanılmaz bir atağa kalkan TRT’nin bu seyahatine katılacak olduğumuz..
Yaz aylarında bir yazılı imtihan, bir mülakat.
Daha sonra bir ay kadar süren staj devri. Ve yeniden bir yazılı imtihan, bir mülakat daha.
Böyle bir maratonun akabinde seçilmiştik. Hele o son mülakat yok mu!
Soru sağanağında karşıma çıkan sonuncusu şuydu:
“Napolyon O’nun için ‘ben ne kadar yeterli bir parçaysam O da o kadar berbat bir parça’ demişti.. Kimdi o isim?”
Buyurun bakalım! Hayatınızın en kıymetli armağanı ile aranızda yalnızca Napolyon var. Düzgün de “yanındaki” kim?
Beynimde fırtınalar kopuyordu. Napolyon’un soyadı Buonoparte idi. Yani İtalyancada “iyi parça”. Demek ki İtalyancada “kötü” sözcüğünün karşılığını bulmam gerekiyordu: Peggio, cattivo, male..
Jüri lideri tam “bu kadar, çıkabilirsiniz” derken karşılığı buldum: Malaparte! Gazeteci, muharrir Curzio Malaparte.
Yanıtı bulmuştum lakin sesim -heyecandan olsa gerek- çok yavaş çıkmıştı. Neredeyse duyulmuyordu. Neyse ki kurumun tarihinde çok değerli yeri olan Esin Talu Çelikkan duymuş, “çocuk bildi” diye atılıp bana geleceğin kapısını açıvermişti.
*. *. *
TRT ‘deki birinci günler, haftalar düş üzereydi. Her anını içime çekiyordum. Haberlerin her sözünü zihnime kazıyordum.
Derken 1 Aralık 1974 günü geldi. Yani yarım da olsa birinci maaşımızı alacağımız gün.
Kurumun üst katlarından birinde, muhasebe servisi önünde sıraya girdik.
Herkes zarf içinde parasını aldı.
Ya ben!
Sürpriz!
Bana maaş yoktu.
Aşağıya, haber merkezine koştum. Haber müdürü Tayyar Şafak’a durumu anlattım. Şaşırmadı. Belirli ki biliyordu.
“Neden” diye sordum. Farkında bile değildim lakin halbuki her sabah ve her akşam imzalamamız gereken bir yoklama defteri varmış. Anlaşılacağı üzere kimse bana söylememiş, beni uyarmamış.. Sonuçta “İMZA YOK.. MAAŞ YOK..” komutuyla oyundan düşüvermişim!
“Ama” dedim “siz benim her gün burada olduğumu.. En erken gelip en geç çıktığımı.. Haberlere odaklanmaktan defteri görmemiş olabileceğimi biliyorsunuz, değil mi!”
Çok değişik bir karşılık verdi:
“Burada gazeteci değil memur olduğunu hatırlamanı istedim.”
*. *. *
Aradan 49 yıl geçti. Yarın GAZETECİLİKTE 50’nci yıldan gün almaya başlayacağım.
Ne acıdır ki, bu yıldönümünü gazeteci olarak kalmakta direndiğim için meskende kutluyorum!! Dönem MEMUR bölümü zira. Reis, basın kartının rengini sarıdan turkuaza dönüştürmekle kalmadı. O kartların sahiplerini, unvanı “gazeteci” görünen memurlara çevirdi.
Düşünün: Erdoğan’ın son yurt dışı gezisi sırasında AYM- Yargıtay çekişmesi ve dört dörtlük bir devlet krizi patlıyor. Dönüş yolundaki o malum “ne sorayım reisime” seansında kimsenin aklına / lisanının ucuna kriz gelmiyor. Gelmeyince ne yapsın, sormuyor!
Cari açıktan, taarruzlarına karşın ticarete devam ettiğimiz İsrail’den, Atatürk düşmanı hoca tayfasından vs kelam bile etmiyorum.
Ama o krizi “SORMAYI UNUTMAK” fakat memur olmakla mümkün.
*. *. *
İleride bir gün o faslı da müellifim: TRT’de bir avuç gazeteci kuruma doldurulan faşistleri nasıl püskürttük.. Milliyetçi Cephe takımının kötülüklerine nasıl kahkahalarla direndik.. Sürgün edildiğimiz vilayetlerde yahut kısımlarda bizi ezmek için verdikleri saçma ötesi vazifeleri, nasıl “dünyanın en kıymetli işini yapıyormuş gibi” yerine getirdik..
Kısacası boyun eğmeyi nasıl reddettik!
Bugün de, mahallenin genel havasına bakıp karalar bağlasam bile yüreğimi ferahlatan.. Boyun eğmeyen.. Umudumu tazeleyen gazeteciler yok mu!
Ben Barış Pehlivan diye başlayayım, gerisini siz getirin.
